قربانى

از باغ می برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند «صبح» تو را با «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف، به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می برند که زندانی‌ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی‌ات کنند

آبِ طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ای است که قربانی‌ات کنند...

"فاضل نظری"

آبرخ وبلاگ لیلا حکیمیان...